İyi Günler İlerde Anneanne

İyi günler ilerde anneanne 

iyi günler ilerde 

bense yirmidört saatlik 

günlerdeyim anneanne 

rüyalarında senin ne kıyamet kopuyor 

ne de bir gül düşüyor dalından 

sen böyle istersin bilirim 

gülümseyerek anneanne 

oysa ne sarışın kızlar 

göz kırpıyor esmer delikanlılara 

ne de ortadoğu 

bir gül bahçesi oluyor 

yine de iyi günler 

ilerde anneanne 

esmerliğimiz 

kıyamet herkese 

halime bakıp üzülme anneanne 

bir bakarsın dayımla beraber 

ortak bir iş kurar 

belki bir süpermarket açarız 

ne dersin, kasada da 

muzaffer durur, gülümseyerek 

yok yok olur, dandy, pop-corn 

ve kalve çorba satarız. 

kahrolsun amerika deriz sonra 

kahrolsun fransa için ve mançurya 

kahrolur biz böyle deyince 

devr-i daim düzeniyle dönen dünya 

mançurya da kahrolur 

niye kahrolacaksa 

anneanne, müzmin 

başağrılarım artıyor 

işte yaşamak bu deyip dostlar 

müttefiklere gülümsediğinde 

anneanne, ah anneanne 

çıkış yok ve bu tereke 

rahmetli dedemin yüreğinden 

daha eski bir mesele 

yüreğimiz bölüştürülemez 

iyi günler ilerde 

sade ekmeği bildiğimiz 

günler geçmişte 

ve güzeldi anneanne 

şimdi ekmek dile gelse 

boğazımızdan geçişine 

utandığını söylerdi 

iyi günler yok! 

iyi günler yok anneanne 

kıyamet bize 

kıyamet bize 

kıyamet bize 

kıyam/et bize 

Hüseyin Atlansoy 

Penye ve Hakikat

iyiydik. penyelere inanıyorduk

doğum günü şarkılarına, pastalara ve mumu üfleyen kişiye

iy ki doğmuş olmanın neşeli gerekliliğine

kimyaya, ölçü ve tartı aletlerine inanıyorduk

adı fatma, fatma’ya hemen inanıyorduk

sergio leona’ya, elektrik enerjisine

adı ali, ali’ye niçin inanmayalım

iyiydik

ikinci tokatları kültürel fark kuramıyla açıklıyorduk

birincisi doğaçlamaydı zaten

üçüncü tokat ama insan haklarına aykırı

insan haklarına inanıyorduk

john locke’a ve john wayne’e

bir yerden bir yere gitmeye inanıyorduk

montlara, pamuk tarlalarına, virginia tütününe

ölülerin yönetimindeki dirilerin savaşına

ama en çok penyelere

“lili marlen şarkısı ne kederlidir”

aldık, kabul ettik; çok kederlidir

buralarda bir yerdeydi, ona da inanıyorduk

her neydiyse zaten şüphe yok inanmamıza

el kameralarına, merhamete… reno toros’a

nerdeyse iman edecektik üretimden kalkmasa

iyiydik

penyelere inanıyorduk. monogamiye ve sürprizlere

sürpriz diyen bir ağzın kibirli büzülüşüne

bikini adasına ve bahçıvan pantolonlara

kremlere ve troçki’nin dürüst biri olduğuna nedense

kiraz zamanına, tanpınar’ a

istanbul dünya başkentidir cümlesine ve kepekli pirince

kayıp kardeşlere, ölü dillere, mühendislere

kayıp kardeş fikrinde kulağa hoş gelen bir şey yok mu

jodie foster’a ; hep beraber

elmalılı tefsirine, bir kısmımız

çok azımız karabaş tecvidine

terlemeye, rutubete, madonna’ya

vatan değerli bir arsadır, millî emlakçılara

devlet demiryollarına ve halkın karayollarına

çift güllü yasin kitaplarına

mor beyaz afyon çiçeklerine değil ama

bir daha: çift güllü yasin kitaplarına

kendine iyi bak dileklerine; görüşürüz

niye görüşeceksek

şadırvanlara, antik dünyaya; roma ve üç kıtaya

sözleşmelere ve sosyal sigortalara

yerlere tükürmemeye

-göklere tükürebilirsiniz-

israiloğulları israilkızlarını öldürürken

iyiydik, penyelere inanıyorduk

Osman KONUK