Raziye

"Sevdalanmaya gidiyormuşum meğer...

Bunu daha önce bir kâhin bana söyleseydi, kuşkusuz geri dönmeye kalkmazdım, ama bu
sevdanın nerede, nasıl karşıma çıkacağını düşünmekten belki de olayların sırasını bozardım,
zamanı altüst ederdim. Geleceğimizi bilmemektir bizi zamanın içine sokan. Yoksa bir gün
dizlerine dokunur dokunmaz onun soyunuverecegini bilip de beklemek, bir ölümlünün sabrını
aşar."

Melih Cevdet ANDAY

Atları Seven Bir Çocuk

bir güneşlenmek yeri!... deniz. uzak anımsamalar!..

“haziran bu yıl da geç geçecek, biliyorum.”

sizin burnunuzda bir tütün kokusu, her yerinizde

bir tütün kokusu,

bay deniz kestanesi.

ve uzaktaki şemsiyesi bir balmumu arısının...

bir güneşlenmek yeri!...

gazozlar hâlâ sıcak, hâlâ öğleden sonra “ne iyi”

demek hâlâ yakınmaya hakkım var.

kelimeler soluk. bir şey mi yapmalıyım?

-evden mi kaçmalıyım?-

(saçlarını taradı, güneşe baktı

kendi sürecini yaşayan bir bakla)

“gel al güzel deniz aygırı, yaman pegasus

sonsuz kargaşamı.”

atları seven bir çocuk...

“senin resmin var ya uzayıp gidiyor duvarlarımda

marionetshire'da harlech castle'ın batı kulesi

aşağılık zapartasıyla amcamın.”

bir sülüğe can çekiştiren eski geçmiş, eski eski

ve tuzda ölüm,

sardunyayı sulayan, eski eski...

bakırla demirin dövüştürüldüğü yavaş bir akşam

öbür şeylerin ve kırmızı ışıkların

bakırla demirin bir sarışın perçem akşamı.

-evden mi kaçmalıyım? kaçmamalıyım.-

güneş birden batardı, her yerde kediler ve ağaçlar vardı

“amca”

nasıldı iki tekerlekli arabalar...

“senin bildiğin bir şey var, bana demiyorsun

söz gelişi aldım bir kayayı

bir kayayı ne yapmalıyım, demiyorsun...

oysa ben senden daha çok şey bilirim büyücüler üstüne

evine sadece geceleri gelen ve sıcak şaraplar içen...”

surları yıktınız mı, akşam

sarı bir başlangıçtır, gitgide karaya dönen.

karaya ve çocuklar bile, ve küçük yaramazlıklar bile, ve haklı

“siz bize hiç inanmadınız ki, hiç inanmadınız ki, hiç

oysa bir aktır karaya dönen, oysa çocuklar daha lirique'tir

shakespeare'den. sonra,

makedonya falanjistlerinden daha kahraman...”

beyaz atın gölgesi, sen dur!...

artık bir aldanışa kanmayan gözlerimden. dur!...

“duvarlarım,

gel al cepkenimi güzel at, duvarlarım bütün senin olsun

duvarlarım, bütün ukalâ resimleriyle, babamın sıkıştırdığı,

babamla annemin kavgalarından bir ufak kırmızı,

ufak bir kırmızı, duvarda, ufak bir kırmızı

ufak bir kırmızı...”

yemeğe!...

-evden mi kaçmalıyım? kaçmamalıyım.-

“hiç anlamadığım mondrian, serzenişçi matisse

bulanık siyahkalem, hergele miro,

atlar gidiyor...”

sonsuz bilincinde yaşamanın.

o atlar.

“sonra gazeteleri görüyorum, bütün gizleri

savaşa başlamak gerek galiba.

yarın. yarından tezi yok. baltamı ve bıçağımı

ve atlarımı...”

“amcam kravatını düzeltti, babam eski bir evde.

bir yepyeni kıştı ıslıkları değerlendiren

ne eğlendik ne eğlendik

elbisesi çok eskiydi...”

ne akşamı? “baba”

haziran gecikecek biliyorum...

“ama başka bir şeyi de değiştiriyor,

atları atları,

atları....”

Turgut UYAR

Bernard-Marie Koltes - Roberto Zucco

VI- METRO SAHNESİ

Yaşlı bir beyefendi ve Zucco, ortasında Zucco’nun isimsiz bir fotoğrafı olan,“ Aranıyor” yazılı bir afişin altında, kapanış saat geçmiş bir metro istasyonunun bankında yanyana oturuyorlardır. 

BEYEFENDİ: Ben yaşlı bir adamım ve olması gereken zamanda orada olamadım. Tam son metroyu yakaladım diye seviniyordum ki, bu koridor ve merdiven labirentinin bir kavşağında, o kadar sıklıkla kullandığım, kendi mutfağım kadar iyi bildiğimi düşündüğüm istasyonumun yerini hatırlayamadım. Bu arada, her gün geçtiğim durağımın, o ışıltılı güzergahın ardında saklandığını görmezden geliyordum; o dünyanın karanlık tünellerini, bilmediğim yönlerini hep görmezden gelmeyi tercih ettim, ta ki bir anlık dikkatsizliğim, her şeyi gözüme sokana kadar. Sonra birden ışıklar söndü ve sadece, meğer hep orada olan ve benim görmezden geldiğim fener benzeri beyaz ışıkların aydınlığı kaldı. Ben de, dümdüz yürüdüm madem, bilinmeyen bir dünyaya, olabildiğince hızlı; benim gibi yaşlı bir adam ne kadar hızlı olabilirse işte... Bitmek bilmeyen yürüyen merdivenlerin sonuna geldiğimde, tam bir çıkış bulduğumu sanmıştım ki, pat, karşımda kocaman, geçilmez yazılı parmaklıklar çıktı. Al işte, şimdi buradayım, benim yaşımda bir adama göre epey fantazili bir durum, dikkatsizliğimin ve adımlarımın ağırlığının cezasını çekiyorum, ne olduğunu çok da bilmediğim ve de bilmek istemediğim bir şeyi bekliyorum, ki hiç kuşkusuz benim yaşımdakiler için herhangi bir yeniliğin hazmı zor olacaktır. Hiç şüphesiz sabah vaktini... Mutfağım kadar müstesna olduğum fakat şu an beni korkutan bu istasyonda, sabah vaktini bekliyorum. Hiç şüphesiz, normal lambaların yanmasını ve ilk metronun geçmesini beklemekteyim. Fakat epey endişeliyim çünkü böylesi çılgın bir maceradan ardından, bir sonraki günün ışıklarının tekrar nasıl göreceğimi hiç bilmiyorum, bu istasyon artık gözüme başka görünecektir, bugüne kadar varolmadığını düşündüğüm şu küçük beyaz fenerleri artık görmezden gelmem mümkün değil; üstelik sabahlama meselesi... Bunun yaşamı neye dönüştüreceğini bilmiyorum, daha önce hiç yapmadım, her şey yerinden oynuyor olsa gerek, vaktiyle olduğu gibi gündüzler geceleri takip etmeyecektir. Bütün bu konularla ilgili çok endişeliyim. Ama siz, delikanlı, bacakları çevik görünen, açık dimağlı, evet, gördüğüm kadarıyla bakışları net, benim gibi yaşlı bir adamınkine benzer bulanık ve sersemlemiş değil, sizin bu kapalı parmaklıklar ardında, bu koridorlarda kendinizi kapana kısıtırdığınıza müsade ettiğinize inanmak mümkün değil; hayır, sizin gibi açık dimağlı bir genç, parmaklıklar kapalı bile olsa, aralarından, süzgeçten sızan bir su damlası gibi geçebilirdi. Burada gececi mi çalışıyorsunuz? Bana kendinizden bahsedin, bu beni biraz rahatlatacaktır. 

ZUCCO: Ben normal ve makul bir oğlanım beyefendi. Kendimi asla farkettirmem. Sizin yanınızda oturmasaydım beni farkeder miydiniz? Sorunsuz bir yaşamı elde etmenin en iyi yolunun, bir cam kadar şeffaf olmakta yattığını düşünmüşümdür hep, taşın üstündeki, renksiz kokusuz bir bukalemun gibi, duvarlardan geçip gitmek... Öyle ki insanlar size bakarken, sizin içinizden geçip arkanızdaki insanları görmeli, sanki siz orada değilmişsiniz gibi... Şeffaf olmak zahmetli bir görevdir; bir meslektir; o eski, çok eski, görünmez olma rüyasıdır. Ben bir kahraman değilim. Kahramanlar suçlulardır. Bir tane kahraman yoktur ki üstü başı kan içinde olmasın ve kan, bu dünyada gözmeden gelinemeyecek tek şeydir. Dünyanın en görünür şeyidir. Her şey yıkıldığında, dünyanın sonu gelip yeryüzü tozla kaplandığında, mutlaka kahramanların kana bulanmış üst-başları orada olacaktır. Ben okula gittim, iyi bir öğrenciydim. iyi bir öğrenci olmaya alıştıysan geriye dönüşün yoktur. Üniversiteye yazıldım. Sorbonne’un sıraları  arasında yerim belliydi, diğer iyi öğrencilerin arasında, kendimi farkettirmeyeciğim bir yerlerde bir sıra...Sorbonne’lu olabilmek için, iyi bir öğrenci, ölçülü ve görünmez biri olmak gerektiğine emin olabilirsiniz. Serserilerin kendilerini kahraman sandığı o banliyö üniversitelerine benzemez burası. Benim üniversitemin koridorları sessizdir ve içlerinden ayak seslerini bile duymadığınız gölgeler geçer. Yarından itibaren dilbilim dersime gireceğim. Yarın dilbilim dersi var. Görünmezlerin arasında görünmez, sıradan hayatın yoğun sisi arasında dikkatli ve sessiz olacağım. Hiçbir şey, şeylerin akışını değiştiremez, beyefendi. Çayırları geçen bir tren gibiyim ve kimse beni rayımdan çıkaramaz. Çamura gömülmüş ağır ağır ilerleyen bir hipopotam gibiyim ve hiçbir şey onu, gitmeye karar verdiği o yoldan ve tempodan geri döndüremez. 

BEYEFENDİ: Her zaman raydan çıkılabilir, delikanlı, evet, artık biliyorum ki, herhangi biri, herhangi bir zamanda o treni rayından çıkarabilir. Ben yaşlı bir adamım, ben ki dünyayı ve hayatı mutfağım kadar iyi tanıdığımı zannederdim, pat, al işte dünyanın dışında bir yerde, saati saat olmayan bu vakitte, yabancı bir ışığın altındayım, daha da fenası, normal ışıklar yandığında ve ilk metro geçtiğinde ve de her zaman olduğu gibi bu istasyon her günki yolcuları tarafından kuşatıldığında, ne olacak endişesi içindeyim; ve benim, ilk sabahlamam sonrasında, eninde sonunda buradan çıkmam, nihayet açılmış olan parmaklıkları geçmem, gecesini görmediğim gündüzü görmem gerekecek. Ve şu an neler olacağını hiç bilmiyorum, dünyayı ne şekilde göreceğim ve dünya beni ne şekilde görecek yada görmeyecek? Zira, artık gündüz nedir gece nedir bilemem, ne yapacağımı bilemem; saatin ne olduğu arayışı içerisinde mutfağıma döneceğim ve bütün bunlar beni epey korkutuyor delikanlı. 

ZUCCO: Haksız da sayılmazsınız sonuçta.  

BEYEFENDİ: Çok hafif kekeliyorsunuz; çok sevdim bunu. Beni rahatlatıyor. Burayı gürültü kapladığında bana yardım edin. Bana yardım edin, benim gibi kaybolmuş yaşlı bir adama çıkışa kadar eşlik edin; hatta belki biraz daha ilerisine kadar. İstasyonun ışıkları yanar. Zucco ihtiyar beyefendinin kalkmasına yardım eder ve ona eşlik eder. İlk metro geçer.

Solaris - Stanislaw Lem

"Söyle bana, Tanrı'ya inanır mısın?"

Snow kaygı dolu bir bakış attı bana:

"Ne? Şimdilerde inanan biri varsa artık..."

"Yo, o kadar basit değil. Dünya'daki dinin geleneksel Tanrı'sını amaçlamıyorum ben. Dinler tarihinde uzman değilim, belki düşündüğüm yeni de değil ama - duyduğun oldu mu insanların hiç ... yetkin olmayan bir tanrıya inandıklarını?"

"Yetkin olmayanla neyi kastediyorsun?" diye kaşlarını çattı. "Bir bakıma eski dinlerin tanrılarının hiçbiri tam yetkin değildi, çünkü özniteliklerinin tümü insan özelliklerinin ululaştırılmış biçimiydi. Tevrat'ın Tanrısı, insanlardan alçalırcasına bir boyun eğiş ister, kurbanlar beklerdi örneğin ve başka tanrıları da kıskanırdı. Yunan tanrıları da küskünlük nöbetleri geçirir, aile kavgalarına tutuşurlardı, hiçbiri insanlardan daha yetkin değildi..."

"Yo." diye sözünü kestim. "Yetkin olmayışı onu yaratan insanların doğru sözlülüğünden gelen bir tanrıdan söz etmiyorum, yetkin olmayışı özsel niteliği olan bir tanrıdan söz ediyorum: Her şeyi bilme yetkisi ve erki sınırlı, yanılabilir, edimlerinin sonucunu önceden göremeyen, dehşet uyandıran şeyler yaratan bir tanrı... Hasta bir tanrı, tutkuları güçlerini aşan ve bunu da hemen sezemeyen bir tanrı. Saatleri yaratan, ama saatierin ölçtüğü zamanı yaratamayan bir tanrı. Öyle bir tanrı ki özel amaçlara yarayan dizgeleri, düzenekleri yaratmış, ama bu araçlar sonradan amaçlarını aşmış, amaçlarına ihanet etmiş. O öyle bir tanrı ki öncesizliği sonsuzluğu yaratmış, onunla kendi gücünü ölçmeyi ummuş, ama öncesizlik sonsuzluk şimdi onun sonu gelmez bozgununun ölçüsü olmuş."

Snow duraksadı, ama davranışında son haftaların o hep tetikte duran sakınganlığı yoktu artık:

"Mani dini vardı..."

"İyi ve Kötü ilkesiyle de ilgisi yok." diye kestim hemen. "Sözünü ettiğim tanrının, maddenin dışında bir varoluşu yok. Kendini maddeden kurtarmak istiyor ama boşuna..."

Snow bir süre düşündü:

"Senin betimlemene uygun bir din bilmiyorum. Böyle bir din hiç... Gerekmemiştir herhalde. Doğru anlıyorsam eğer, ki korkarım anlıyorum, evrimleşen bir tanrı senin düşündüğün, zamanın akışı içinde gelişen, büyüyen, gücü durmadan artan, ama yine ele güçsüzlüğünün ayrımında olan bir tanrı. Senin tanrın için tanrılık, bir ereksizlik durumu gerçekte. Bunun için de karamsarlığa gömülüyor. Ama o karamsar tanrı sizin şu insanoğlunuz değil mi, Kelvin? İnsandan söz ediyorsun sen, bir yanıltmaca bu, üstelik yalnız felsefi bakımdan değil gizemci açıdan da bir yanıltmaca."

Sözü ben aldım:

"Yo, insanla da ilgisi yok. Yaptığım geçici tanımla insan bazı bakımlardan çakışıyor ama tanımın pek çok açık noktası olmasından bu. Görünenin tersine insan yaratmaz tanrıları. Dönem ya da çağ dayatır tanrıları insanlara. İnsan çağına ister kulluk etsin ister başkaldırsın, katkısının da başkaldırısının da ereği ona dışardan verilir. Yalnız tek bir insan var olsaydı, eksiksiz bir özgürlük içinele kendi ereklerini kendi başına yaratma deneyine girişebiiirdi sanırsın ama, bu da yalnızca görüntü, çünkü başka insanlar arasında yetişmemiş biri de insan olamaz. Benim sözünü ettiğim varlıksa ancak tekil var olabilir, anlıyor musun?"

Bir Cezaevinde, Tecritteki Adamın Mektupları

1

Senin adını 

kol saatımın kayışına tırnağımla kazıdım. 

Malum ya, bulunduğum yerde 

ne sapı sedefli bir çakı var, 

(bizlere âlâtı-katıa verilmez), 

            ne de başı bulutlarda bir çınar. 

Belki avluda bir ağaç bulunur ama 

gökyüzünü başımın üstünde görmek 

                                                   bana yasak... 

Burası benden başka kaç insanın evidir? 

Bilmiyorum. 

Ben bir başıma onlardan uzağım, 

hep birlikte onlar benden uzak. 

Bana kendimden başkasıyla konuşmak 

                                                                yasak. 

Ben de kendi kendimle konuşuyorum. 

Fakat çok can sıkıcı bulduğumdan sohbetimi 

                                            şarkı söylüyorum karıcığım. 

Hem, ne dersin, 

o berbat, ayarsız sesim 

                      öyle bir dokunuyor ki içime 

                                                      yüreğim parçalanıyor. 

Ve tıpkı o eski 

        acıklı hikâyelerdeki 

yalnayak, karlı yollara düşmüş, yetim bir çocuk gibi bu yürek, 

mavi gözleri ıslak 

kırmızı, küçücük burnunu çekerek 

                senin bağrına sokulmak istiyor. 

Yüzümü kızartmıyor benim 

              onun bu an 

                              böyle zayıf 

                                       böyle hodbin 

                                                 böyle sadece insan 

                                                                                oluşu.

Belki bu hâlin 

fizyolojik, psikolojik filân izahı vardır. 

Belki de sebep buna 

                     bana aylardır 

                     kendi sesimden başka insan sesi duyurmayan 

                                                                bu demirli pencere 

                                                                     bu toprak testi 

                                                                          bu dört duvardır...

Saat beş, karıcığım. 

Dışarda susuzluğu 

                               acayip fısıltısı 

                                            toprak damı 

ve sonsuzluğun ortasında kımıldanmadan duran 

                                                         bir sakat ve sıska atıyla, 

yani, kederden çıldırtmak için içerdeki adamı 

dışarda bütün ustalığı, bütün takım taklavatıyla 

ağaçsız boşluğa kıpkızıl inmekte bir bozkır akşamı.

Bugün de apansız gece olacaktır. 

Bir ışık dolaşacak yanında sakat, sıska atın. 

Ve şimdi karşımda haşin bir erkek ölüsü gibi yatan 

                                                                 bu ümitsiz tabiatın 

ağaçsız boşluğuna bir anda yıldızlar dolacaktır. 

Yine o malum sonuna erdik demektir işin, 

yani bugün de mükellef bir daüssıla için 

yine her şey yerli yerinde işte, her şey tamam. 

Ben, 

ben içerdeki adam 

yine mutad hünerimi göstereceğim 

ve çocukluk günlerimin ince sazıyla 

suzinâk makamından bir şarkı ağzıyla 

yine billâhi kahredecek dil-i nâşâdımı 

seni böyle uzak, 

seni dumanlı, eğri bir aynadan seyreder gibi 

                                                                kafamın içinde duymak... 

2

Dışarda bahar geldi karıcığım, bahar. 

Dışarda, bozkırın üstünde birdenbire 

taze toprak kokusu, kuş sesleri ve saire... 

Dışarda bahar geldi karıcığım, bahar, 

dışarda bozkırın üstünde pırıltılar... 

Ve içerde artık böcekleriyle canlanan kerevet, 

                                              suyu donmayan testi 

ve sabahları çimentonun üstünde güneş... 

Güneş, 

artık o her gün öğle vaktine kadar, 

bana yakın, benden uzak, 

sönerek, ışıldayarak 

                               yürür... 

Ve gün ikindiye döner, gölgeler düşer duvarlara, 

başlar tutuşmaya demirli pencerenin camı : 

                                                     dışarda akşam olur, 

                                                     bulutsuz bir bahar akşamı... 

İşte içerde baharın en kötü saatı budur asıl. 

Velhasıl 

o pul pul ışıltılı derisi, ateşten gözleriyle 

bilhassa baharda ram eder kendine içerdeki adamı 

                                                              hürriyet denen ifrit... 

Bu bittecrübe sabit, karıcığım, 

                                         bittecrübe sabit...

3

Bugün pazar. 

Bugün beni ilk defa güneşe çıkardılar. 

Ve ben ömrümde ilk defa gökyüzünün bu kadar benden uzak 

                                                  bu kadar mavi 

                                                  bu kadar geniş olduğuna şaşarak 

                                                  kımıldanmadan durdum. 

Sonra saygıyla toprağa oturdum, 

dayadım sırtımı duvara. 

Bu anda ne düşmek dalgalara, 

bu anda ne kavga, ne hürriyet, ne karım. 

Toprak, güneş ve ben... 

Bahtiyarım...

                                                                

Nazım Hikmet RAN - 1938

Hızla Gelişecek Kalbimiz

hızla gelişecek kalbimiz

kalbimiz hızla.

sürgünlerin umutsuzluğunda

kırık kalpler, yaralılar, onulmazlar

farksız çarpanların umutsuzluğunda

ve köprü başlarının umutsuzluğunda

ve köprü başlarının umudunda.

sular bitse bile, çiçekler atılırken oralara

temiz bir ilişkinin bulutsuzluğunda

ve eski dağlarda, eski dağlarda kış

kovalarken ülkesini

hızla gelişecek kalbimiz.

kendi öz hüznümüzün öz tarlasında

bozkır dayanıklılığımızın tarlasında

kalbimiz

ellerimiz ayaklarımız arasında

ve kimsenin bölemediği şarkiyi

güllerin, buğdayların ve acının şarkisini

bir haziran uygulayacak sesimize.

sutçunun sesiyle birlikte

erdenci isçilerin sesiyle birlikte

şoförün sesiyle birlikte

sabaha başlamış sarhoşların sesiyle birlikte

yaman sarhoşların sesiyle birlikte

ve yeni uyanışların ve yeni doğmuşların

ve herkesin ve herkesin

sesleriyle birlikte

bir haziran uygulayacak

kimse bölemeyecek ve kalbimiz

hızla gelişecek.

yıkıntılara karısan eski bir bahar

büyük olmaya elverişli bir bahar

eskiden yaşanılmış ve her şeye rağmen

insanlara göre bir bahar

suların kana kestiği yahut

suların kana kestiği bir bahar.

hızla gelişecek kalbimiz

bir mavilik kalıbında

bir odada, en olagel bir odada

en sade, en insanca bir odada

bir kadınla bir erkeğin olduğu bir odada

bir kadın bir erkeğin

bir kadınla bir erkek olduğu

ellerin ve omuz baslarının

birbirini bulduğu.

birden gerçekliğini algılayarak

saat çalınca ve görünce güneşi

birden vazgeçilmezliğini algılayarak

önemli ve gerekli buluşunu kendini

birden hatırlayarak

geleceğe hazırlayınca olanca göğüslerini

ve hersele ve ölüme kalbimiz

hızla gelişecek

cağımıza pek uygun bir hızla

gelişecek kalbimiz

(…)

kalbimiz

yerin ve gocun alt edilmez bir dirilikte olduğu

tutkumuz, direnmemiz, ellerimiz, kalbimiz.

kalbimiz

kalbimiz hızla gelişecek.

                                                                      Turgut Uyar

Malatyalı Abdo İçin Bir Konuşma

                                                                                                                her şey akıp gider
                                                                                                                oh onlar birer ayçiçeğidir yüzler
                                                                                                                güneşe ve aya dönen
                                                                                                                hep güneşe

ve ben ruhçulara göre şaşkın

zevcelere göre alkoliktim

evet gerçekten hayatımda çok içtim

ne kadar içtim, ne kadar duraklardan geçtim

öfkenin ve sevincin özrüne sığınıp

ama. bir akşam oldu muydu iyi bir akşam

yani saksı çiçeklerinin üzerine tozlar konan

ve çalışmışsam o gün, dürüst ve islâm kalmışsam

bu iyi bir başlangıçtır derim aşk yapmaya.

sular ısıtılmalı güğümlerde ve karım

güneşin batışını fark etmeli ve deniz

bir kavga gibi girebilmeli aramıza

fark etmeli ki iyi bir güneş iyi bir yataktır

benim kollarıma

ve fayton seslerini duymalıdır loşluğa giden

benim kollarıma.

bilmem yetkim var mıdır söylemeye onun

anadan doğma mutsuz olduğunu.

mutluluk evrenseldir kolayca bölüşülür

kolayca hazırlanır kendiliğinden

(kimine bir kadın kimine bir başkaldırma) –

oysa şimşekler çaktı mıydı bolkar’ ın üzerinden

sular tarlaları bozdu muydu

ve bir kadın azıcık davet taşıdı mıydı

neden söylememeli, anadolu’ da

gecelerin zifaf olmaması imkânsızdı

ve kocaman bıyıklarıyla

ayışığını zorlayan

çoğalma duyguları

bu arada tiyatrolar oynanır

hak edilmiş gece ayasını karıştırır insanın

ve birden karşı karşıya gelir

romeo ile kerem ve ben

bir düzeni eğitimli bir adam olarak kabullenen

susarım aşklarına her ikisinin

-araya koca gözlü bir küçük kız girmese-

sevmek başka bir yetenektir hemen anlarım.

hemen anlarım, hiç yanılmam

ve çarşılarda, cami avlularında

ahşap çatılar altında nice kültürler gelişmiştir

bilirim. ama bir akşam

hak edilmemiş bir akşam

dürüst ve islâm kalmamışsam

yeter kendimi yargılamama

bir şey yapmam

biraz daha beklerim –

- her şey akıp gider, bir katı hüzün kalır

her zaman geceleyin kalır o, bazen gündüzün kalır

beyaz gömleklerin ve kayıt defterlerinin

banka sıralarının ve sıra beklemelerin

ve bir düzenle yüzyüze gelmenin anısı

bugün başka şey ve başka bir şeydir yarın

ah! işte öyle bakmayın

bir geçmişi anmaya var mısınız

biraz benimle, biraz benimle, biraz uzak ama yarın

geçer gidersiniz uzaklardasınız.

ben de bu dünyaya geldim geleli

benden böylece işte ne umarsınız.

ah! her şey akıp gider, bir tarlalar ve sevda kalır

ne sevdadır ne bıçaktır, utançlardır saklanır

çocuklar bir gecedirler girerler yatağımıza.

birisi sağımıza, birisi uykumuza ve biri mirasımıza

ve gizli bir başeğmedir sizde aşk

kilimlerle ve orkidelerle oyalanan

bizde bunun kim farkına varır. –

- koca bıyıklarıyla indi malatya’ dan

çarşılar ve ortahalli evler

semaverler ve hamurtahtaları uyanmadan.

malatya’ nın kâhta kasabasından ve kâhta’ nın

uzun, silik, uzunsilik, uzun

bir davalı mezrasından.

güldü ve bülbüldü

yolları ve dağları yassılaştıran,

bense bir şehirden bir oğlan

sonunun nereye varacağı belli olmayan,

adı ya büyük bir aşka karışan

ya da hiç hatırlanmayan.

soyumuz geçerlidir biliyorum geçerlidir,

sık sık unutulan soyumuz

geçerlidir

bir kıyıya bir sandal gibi bağlanan.

gelirdi.

malatya’ nın kâhta kasabasından

kocaman bıyıklarıyla,

adı bir kanuna hemen uygulanan

kâhta’ nın

ve o sonsuz bülbülü avucunda taşıyan

ve o sonsuz gülü avucunda taşıyan

yani koca bıyıklarıyla güllü ve bülbüllü bir adam

gelmiş geçmiş bütün öbür şeylerin

her şeysini bir parça kendinde taşıyan

kentinde taşıyan

(dumanlı ve derin ve karşılıksız

şiirine ve geçmişine küskün)

kucağında

büyük gözlü bir kız çocuğu taşıyan.

banka bağışı sıralarda oturdular oturdular

ürkek ve şaşkın girdiler röntgen odasına

fakülte hastanesinde ikiyüzbir sıra numarasında

o kız çocuğuyla kucağında

kocaman gözleri, babasının

kocaman bıyıklarını yadırgatmayan,

öyle dağlı aşklara alışkın öyle müslüman

kocaman bir kız çocuğu

şöyle ki

vilâdî kalça çıkığından daha kahraman.

insan tükenir sanırım bir çiçeğe durmadan baksa bile

bir güzel aşk okusa bile.

biz nerden tükeniriz adımız saydam

hele akşam oldu muydu çok daha saydam,

kapanır gideriz sözlükteki bir aşk anlamına

ve tabancamız yok.

bilmeyiz silâhı yerinde kullanmayı

kimbilir silâhı yerinde kullanmayı

dağlı aşklardan ve kan davalarından başka?

ve kadınını bir alet gibi güzel kullanan

kucağında iki yaşında bir çocuk

kocaman bıyıklı adam. –

ben de bu dünyaya geldim geleli

“giderdi

bir atlı giderdi dünyayı umursamayan

ve terkisinde gebe kalınan

büyük bir atlı

durup bütün kinsizliğiyle.

kucağında büyük gözlü bir kız çocuğuyla koşuşan

elleri paraya alışkın olmayan

kocaman bıyıklı bir adam.

ne kadar hoyratsınız ve uzaktasınız.

bu çok az bir şeydir biliyorum

belki balkona asılan çamaşırlar

ve bir otobüs parası biliyorum

senin sonun çamaşırlar asılı bir balkona varırdı

bir sokağın en güzel adına varırdı

biraz islâm, biraz yaban ve cünüp

ve batı ve para en güzel kurtuluştu.”

ben de bu dünyaya geldim geleli

ucu mor püsküllü marpucum mu var

ya bir savaş çıkar bozar dengemi

ya bir ahu gözlü kıyar canıma

ah! şimdi bakmayın kocaman bıyıklarıma

kucağımda kuş gözlü bir küçük kız

kentlerde o anasız ben kadınsız

tumturak bir nasır boğazımda

her şey akıp gider bir katı hüzün kalır

her zaman geceleyin kalır o, bazan gündüzün kalır

ben de bu dünyaya geldim geleli

ölmezsem, öldürmezsem

kim benim farkıma varır? -

Turgut Uyar

Meseller - Soren Kierkerkaard

"Benim sarayım dünyanın öbür ucundan görünüyordu ve bilgeliğim, hiçbir bilge adamın açıklayamayacağı karanlık bir bilmeceydi. Bu yüzden, ne hayal etmiş olduğumu anlayamadılar. Ve bana dönüşmem gerektiğini söyleyen bir söz geldi ve yedi mevsim sonra, otları yiyen bir böceğe dönüştüm...

'Bu Babil değil mi ? ' diye haykırdım; ama kimse sözüme aldırmadı. Zira, bağırdığımda sesim bir böceğin sesini andırıyordu...

Düşünceleri beni dehşete düşürdü, zira ağzım bağlanmıştı ve bir böceğinkini andıran bu sesi kimse duyamaz..."

"... Bu sözde kurnaz insanlar, çoğu zaman bir delinin söylediği her şeye inanacak kadar aptaldırlar ve çoğu zaman onun söylediği her şeyin delilik olduğuna inanacak kadar aptaldırlar. Ne var ki hiç kimse saklamak istediği şeyi saklamakta bir deli kadar becerikli değildir..." 

Soren KIERKEGAARD