Övgü Ölüye

yorgun bir asker 

kılığında ayakların vardı. herkes. o, bir ay çiçeğidir 

ayı ve çiçeği alınmış, sakalları artık tükenmiş 

uzamaktan. neden evleri yadırgamış ve barbar 

gecelerine özlemli. aslında her yeri uygun sarılara ve 

otobüslere. 

ayakların vardı. numarası bir kalıba uygun ama 

rahatsız. başta sabırsız ve kahraman. sonda 

geceyi uzun uzun bölen ve sonuna gitmeyen. 

öbür ayakları kışkırtmayan. sakallan artık 

tükenmiş uzamaktan. 

birdenbire o sabahlardı, peynirlerin kötü 

kâğıtlara sarıldığı dükkânlardı. önlüklü 

kadınların sevinçsiz şarkılarla çocuklar 

doğurduğu, yaşamayı isteksizce uzatan. aysız. 

ve çiçeksiz vazgeçmelere boynumuzu uzattığımız. 

ölü, 

ölüye neresinden yanaşmalı. donuk ve çekici, sonsuz 

ölü. bütün kumsalların ve asfaltların ve 

karantinaların, yeleklerin ve saat kösteklerinin, 

gölgelerin ölüsü. bulaştığımız bir şey. her yönü 

limon mu kokardı? vardı… 

ölü vardı. şakayı sevmeyen insanların, dağlara 

çıkmayı tasarlardı, balıkları ve tuğlaları 

üstüste koymanın sevincine vardığı zamanlardı, 

ama ölü vardı, ölü. 

bitmeyen büyük bir akşamdı, kurtulmadığımız 

ondan, ne bulursa, donukluğuyla, bilgeliğiyle, 

ne bulursa hinliğiyle karalardı. o artardı. 

onun hiçbir şeyi yoktu. bir, tanımı vardı. 

yabancılar ve tırnaklar geldi. bütün suçlar övüldü. 

pisliği göklere çıkardılar, katıldık. ve dondurmalar dondu… 

sen belki de sonsuz bir çinisin, kerestelerin 

olmadığı, tabelâsız dükkânların ve uzayıp giden 

duran bir zamanın… tanrısal umutsuzluktan. 

suyu büyük bakraçlara konunca gökten korkan, sen 

ey, acemi duvar resmi, senin sakalların tükenmiş 

uzamaktan. kent özlüyor seni, para kazanansın, 

kırallar küçülüyor, para kazanansın, para 

harcamalısın peynirlerin kötü dükkânlara 

sarıldığı o kâğıtlarda. alış ölüye, 

ölüye… 

ölü en güzel. en alışılacak. ayakların vardı, korkak. 

ellerin nasıl olsa yıkılmış gitmiş para saymaktan, 

cıvatadan, balatadan, üremesiz kadın okşamaktan, 

topraktan, 

ağır gelişen, karşı koymayan miskin topraktan, 

ölü yiyici topraktan. asıl ölüye nasıl yanaşmalı o 

topraktan. trenler süslü, vagonların kopuk… 

ayakların vardı. pisti yıkanmamaktan. kutsal kitap 

irmaklarından. her yanın pisti ölüye bulaşmaktan. 

birdenbire, o narlardı, dipdiri, umulan, sonsuz 

erinçli ırmak boylarından bir adamın dışarı 

çıkması ve girmesi, güneşin utanması sarhoş 

kılıklardan. kıyıcılıkla yaratış arasında bir şey 

olmamaktan. 

küçük kuşlar gümüş parmaklıklar ardında 

bütün atlar, bütün, bukağılandı, 

kimseler korkmadı yanlış olmaktan 

ölü unutuldu sokak ortasında… 

ben hiç kırlangıç olmadım. hiç sesim çıkmadı 

kırallar oturup içki içtiler, 

uyruklar oturup içki içtiler. 

alkol çünkü bir büyük uğraştı 

şaşmayan bir sen misin uslu denize 

ölüyü sokak ortasında bıraktık 

çoğalttık süpürgeleri ve tozları 

kandan ve kireçten resimler yaptık. 

üşürdük elbet hep ıslaktık… 

sonra kanlarmış, 

sakallarıydı, 

göklerin cinsel andacı… 

……. 

bıkkınlık yürürse ayaklarıyla, o kıyıcı duygusu 

gökler sofrasından artık olmanın, üleşilmenin 

beş on paya, tanrıya iğreti konukluk, talaşla toz 

yürürse, uzayan ıssızlığı işe yaramamanın, yürürse 

ayaklarıyla, duralım ve bağıralım, 

her şey bir büyük gerçektir, cumhuriyet ve at 

ve varsa denizlerde yitmek, ve varsa yetmemek o da 

ve varsa ilgisizlik o da, ve varsa hiçbir şeyi 

sevmemeyi sevmemek o da, ve varsa her şeyi sevmeyi 

sevmek o da, 

ama bir su sakin akıp giderdi 

denizde bir gemi sakin giderdi 

bir kadın sakin doğurup giderdi 

bir din sakin eskiyip giderdi 

bir başkaldırma sakin gelişip giderdi… 

sessiz ve uğultulu şarkıları boşuna taş kırmaların. 

alkol bir büyük uğraştır, ey mağribî, ey değerini 

ve sonsuz düzenini bulmamış göçebe. 

pencereler yaslısı 

senin zamanını düşünüyorum, sonsuz bir sarı… 

bir arabistan ve karşılıksız bir çek 

bir para ile dengesi 

korkunun sonsuz gelgiti kanında 

külotlar, korseler ve adamlar… 

ve çöl yürürse üstüne ey, 

tramvaylardan ve tartışmalardan korkan, ey mağribî, 

ayakların vardı senin, pis ayakların, kaçmaya 

yarayan, 

senin sürülerin vardı beytlehem kıtlığını otlayan 

tuzlu ama fenerli, enlemli boylamlı denizlerin 

içinde kaybolamıyan, 

sen bir koyun gibi tuzların kokusunu sanırdın 

işe yaramazdın… gazallerin sakin otlardı, tulum 

ezgileriyle uyuklayan, senin ayakların vardı, 

alışmış, hep yürümesi ölüye… 

…….. 

küçük odalarda, kuzuların otladığı 

resimler karşısında 

oyuncaklar çocuksuzluktan hüzünlenirken 

bir çocuğu döver yatışırdın 

savaş yerine, alkol yerine 

güçlenirdin 

sarışın gözlü, hazır, büyük kafalı… 

……. 

gemilerin uzun uzun taşıdığı bir ölü…

Turgut UYAR